Wat is dit toch moeilijk

Sinds 3 mei ben ik moeder geworden van een lief mooi meisje, ons dochtertje Fenne-May.
Het is echt zo een mooie gebeurtenis, ik zal geen dag meer zonder haar kunnen.
Elke dag is het een avontuur, elke dag ben ik nog zoekende naar antwoorden en bevestiging.
Doe ik het wel goed? Ze huilt, zal ik haar uit haar wiegje halen? Heeft ze krampjes of wil ze knuffelen? Heeft ze pijn?
Verwen ik dr door haar bij me te nemen als ze huilt? Ik heb best veel ervaring met verschillende oppas kinderen, maar merk nu dat het een wereld van verschil is, de oppas kids, kan je toch wat langer laten huilen, je blijft wat langer rustig in een huil moment en je hart geeft je niet allerlei gevoelens door die al snel aanvoelen alsof je hart breekt en je je schuldig voelt als je niet toegeeft.
De kleine meid is opzich een vrolijk klein meisje wat een pittig karaktertje heeft, en niet zo moeilijk is, maar nu is de tijd aangebroken met krampjes en ook nog spruw op gelopen. Nu maak ik veel momenten met haar mee, waar uit blijkt dat het leven soms niet eerlijk is. Arm kindje. Wat gilt ze soms met dr lijfje helemaal verstijft en zweet op dr hoofdje en helemaal schor, wat een verdriet en pijn. Maarja we proberen vanalles maar, soms voel ik me zo machteloos! Kon ik het maar voor haar doorstaan, ik weet dat ze er doorheen moet maar soms is het zo moeilijk om het te zien. Vaak komt de vraag naar boven, wat is wijsheid?!
Ik ben dr nog niet uit, ik doe maar wat me hart ingeeft meer kan ik niet doen.
Het gevecht blijft denk ik nog wel even, tussen me hoofd en me hart.
Ik hoop maar dat ze zich snel weer wat beter voelt.